Hola!

Ik heb weer zin en tijd in een nieuwe blog, dus hier komt \'ie:

Zaragoza, de stad met prachtige kerken, waar de lente begonnen is, een prachtige omgeving, waar ik nog steeds versteld sta hoe goedkoop brood en fruit hier is, waar je voor €0,70,- incheckt en overal heen kunt met de bus, de stad met prachtige parken waar je heerlijk kunt wandelen/fietsen, waar kinderen mooie, grote bruine ogen hebben met mega lange wimpers, waar je heerlijke tapas kunt eten, de stad met een multiculturele samenleving, waar je gratis fietsen kunt huren (hebben Julia en ik nu eindelijk ontdekt).

Maar ook een stad waar honden veelvoudig poepen op straat, waar mensen amper Engels spreken en hier ook hun best niet voor willen doen (lijkt het), waar het bijna onmogelijk lijkt een Engelse film in de bios te zien en waar heel veel mensen dakloos zijn en op straat leven. Dit laatste vind ik best confronterend wanneer ik langs ze loop en net mijn portemonnee vast heb of een hapje brood eet.

Dat ik het hier nog steeds super naar mijn zin heb, weten/zien/lezen jullie wel. Ik lig soms echt dubbel van het lachen om de tweeling. Een paar voorbeelden:

• Ana rent op een woensdag, na het zwemmen, tegen een boom op. Thuis aangekomen (ik ging niet mee) vertelt Elena wat er is gebeurd en zie ik de bult op haar koppie. Als ik later vraag hoe dit nou kon gebeuren zegt ze bloedserieus: “ik ging rennen, en toen botste ik tegen de boom op want die ging niet aan de kant!” Toen ik in een soort van toneelstukje liet zien hoe dat dan waarschijnlijk zou gaan moest ze lachen en begreep ze dat die verwachting toch wel een beetje gek was.
  
  
• Ana heeft een winterjasje dat nog net mee kan maar hierna toch echt te klein wordt. Hij is een beetje kapot gegaan en ik leg haar uit dat het tijd wordt om de jas weg te doen. Weer een heel serieus antwoord: “Nee hoor. Mama gaat de jas maken en als ik later een dochter heb dan doet zij die jas aan.” Duidelijk toekomst perspectief dus, haha.
  
  
• Paar weken terug, vrijdagnacht, 04.00 gaat mijn kamerdeur open. En trippelt een meisje mijn kamer in. Doordat ik mijn lenzen niet in heb en niet kan zien wie van de twee het is, vraag ik: “Paula?” Ze antwoordt: “Si!” Ik vraag: “Por que?” Paula antwoordt heel relaxt: “Because I love you Gehan”. Ze slaat haar arm om mijn nek heen en valt in slaap. Stom verbaasd ga ik ook maar weer slapen. De volgende ochtend konden we er allemaal wel om lachen. Gekke meid!

We hebben samen heel veel lol. Al huppelend, dansend, zingend, springend gaan we naar school of lopen we terug. Krijg vaak de vraag of het een tweeling is… DUH!! Kijk eens goed denk ik dan. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Ook denken mensen wel eens dat ik de mama ben, grappig. Minder grappig wanneer een vrouw je streng aan blijft kijken en je niet op het woord Au Pair/ oppas of iets dergelijks kunt komen en uiteindelijk maar mompelt “solo para juagar”. Haar blik werd er niet beter op, haha!

Nu zijn Elena en de meiden een weekendje weg, even quality time samen wat ik heel goed begrijp. Aan de ene kant wel lekker. Uitslapen, maskertje, film kijken die al maanden op mijn laptop stond, vanavond Sushi eten en etc. Maar toch, ergens mis ik die kleine boeffie ook wel weer!

Spaanse les is elke dag weer een verrassing. We hebben een klas met Afrikaanse, Arabische en Chinese studenten en dat levert nog al eens hilarische momenten op. Een woord dat ik niet kende wordt door een jongen ‘uitgelegd’ door gewoon een pen naar mij te gooien. Okee… Er volgen heftige discussies in de klas tussen studenten en de leerkracht en ik vraag me vaak af ‘waar gaat het eigenlijk over?’ Ook ben ik te streng voor mezelf want ik wil geen foutjes maken in dictees of schrijfoefeningen. Maar ja, de rest woont al jaren in Spanje, ik nog niet eens 5 maanden. En zelfs wanneer de leerkracht zegt dat het best goed gaat voor zo’n korte tijd ben ik alsnog niet helemaal tevreden.. Typisch Gehan denk ik..

Inmiddels weer naar een museum geweest die ik weer niet echt de moeite waar vond. Typisch, hihi. Máár, het dakterras daarentegen… Wauw!! Echt een beeld uit de 1001 nachten. Ik miste alleen Aladdin nog op zijn magisch tapijt. En zo graag naar Henry Mendez willen in een grote club hier.. Valt het enorm tegen. Beetje jammer! Voor het eerst naar een bijeenkomst van InterNations geweest, erg leuk. Er komen dan allerlei mensen van verschillende landen samen voor een hapje, drankje en praatje. Toevallig ook een meisje uit Nederland en ik heb eindelijk Paulien ontmoet. Paulien is een collega van Elena en zoals de Spanjaarden zeggen ‘typisch Hollands’. Lang, slank, blond en blauwe ogen. Nice to meet you ladies!! En na maanden ook eindelijk het Mexicaanse restaurant gevonden waar je heerlijk kunt eten en met sombrero’s (zwaar!!) op de foto kunt. Lachen!!

Zometeen klaar maken en dan met de klas van Zaïa en Deborah sushi/Japans eten. Zaïa gaat volgende week helaas al weer terug naar België.. Ik ga haar missen! Net zo druk en gek als ik, haha.

Dinsdag mijn zusje opwachten op het station en haar met trots ‘mijn stad’ laten zien. We gaan er een leuke tijd van maken lieverd!!

Nou het is weer een heel verhaal geworden, zoals gewoonlijk. Ik zal nog wat foto’s toevoegen, die zeggen vaak meer dan 1000 woorden!

Adiosss Amigosss

p.s. helemaal vergeten! Vorig weekend hebben Julia en ik met onze Au Pair kindjes afgesproken op een groot plein. we hebben gevoetbald, armbandjes gemaakt en uieindelijk lekker ijs gegeten in een ijssalon. Was een kippenhok maar wel super gezellig. Ook erg leuk om eindelijk haar kindjes te ontmoeten en ik verbaasde me over het hoge niveau waarop ze beide Engels spraken!! Erg knap.